இப்போது மார்டின் ஏமிஸ் எழுதிய ஒரு புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அதில் ஒரு இடத்தில் அவர், சமயத்துக்கு மாற்றாக இலக்கியத்தை Arnold முன்வைத்தார், F R Leavis இலக்கியப் படைப்புகள் வாழ்வை ஒட்டி விமரிசிக்கப்பட வேண்டும் என்று சொன்னார், அதாவது விமரிசகனுக்கும் ஒரு moral responsibility இருக்கிறது என்பது அவருடைய அவதானிப்பு. ஆனால் என்ன ஆச்சுன்னா இதுதான் இலக்கியம் என்று leavisiteகள் கறாராக வரையறுத்த பட்டியல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சுருங்கிக் கொண்டே வந்தது. அதை அப்படியே விட்டிருந்தால் அது D H Lawrenceன் collected works என்ற ஒற்றைப் புத்தகத்தில் வந்து நின்றிருக்கும், அதற்குள் நல்ல வேளை, Leavis போயிட்டார் என்று எழுதுகிறார்.
D H Lawrenceன் படைப்புகளுக்கு அவ்வளவு முக்கியத்துவம் இருந்திருக்கிறது என்பது செய்தியாக இருக்கிறது. இதை இங்கிருப்பவர்கள் யாரும் இதுவரை சொல்லவேயில்லையே! கோட்பாடு சார்ந்து விமரிசனம் செய்பவர்கள் ஒரு கோட்பாட்டை ஒற்றை ஆளாக represent செய்திருக்கக்கூடிய எழுத்தாளரை எப்படி கொஞ்சம் கூட மதிக்காமல் ஓரங்கட்டப் போச்சு?
இந்த மாதிரி இற்றுப் போன விவாதங்கள் நமக்குத் தேவைதானா என்பது ஒரு முக்கியமான கேள்வி. ஏதோ மனதில் தோன்றியதால் பதிவு செய்து வைக்கிறேன்- பிற்காலத்தில் ஒரு பத்து இருபது வருஷம் கழித்து லாரன்ஸ் ரசிகர் யாராவது கூகுள் செய்தால், "நம்மாளைப் பத்தி இவரு ஒருத்தராவது எழுதியிருக்காரப்பா!" என்று ஆறுதல் அடையக் கூடுமில்லையா?
